W Ogrodzie Zoologicznym i Parku Botanicznym w Ostrawie otwarto dwa nowe pawilony dla rzadkich naczelnych i innych gatunków zwierząt. Makaki lwie i gibbońce białolice przeniesono ze starego, niewystarczającego pawilonu naczelnych do nowoczesnych pomieszczeń hodowlanych. Goście mogą również zobaczyć gatunki, które nie były dotąd hodowane w Zoo Ostrava.

Zoo Ostrava hoduje gibbońce białolice od 2002 roku, a makaki lwie od 1978 roku.
Dotychczas oba gatunki tych rzadkich, zagrożonych wyginięciem naczelnych zamieszkiwały stosunkowo ciasne ekspozycje pozbawione naturalnej roślinności w starym pawilonie naczelnych. Stary pawilon pochodzi z 1966 roku, nie nadaje się już do użytku i jest przeznaczony do rozbiórki. Teraz makaki i gibony mają do dyspozycji nowe ponadczasowe obiekty hodowlane połączone z rozległymi wybiegami. Dzięki większej przestrzeni i zieleni warunki hodowli są teraz  bardziej zbliżone do naturalnych.

Co oznaczają nazwy nowych ekspozycji ?

Pawilon wybudowany dla makaków lwich został nazwany Wanderu według rdzennego oznaczenia tego makaka. Ta rdzenna nazwa przyjęła się w różnych językach, np. niemieckim czy angielskim.
Ekspozycja dla gibońców białlicych nosi nazwę Vadtha ni, co w języku laotańskim oznacza Świątynię Gibbońców. Budynek został tak zbudowany, by przypominał opuszczoną świątynię, stopniowo pochłonianą przez las.
Ma sugerować, że największym zagrożeniem dla tych zwierząt jest działalność człowieka, który wycina obszary lasów pierwotnych. Bezpośrednim zagrożeniem są również nielegalne polowania. Czynność ludzka doprowadziła do tego, że gibbońce białolice występują na wolności już tylko na nielicznych oddzielonych od siebie terenach na północy Wietnamu i Laosu.
Jeśli człowiek zmieni swą postawę wobec zwierząt i natury, to gibbońce nie muszą zniknąć z powierzchni ziemi. Jeszcze nie jest za późno.
Tak jak opuszczona i nieużywana budowla, nawet starożytna świątynia, może zostać odebrana przez naturę i powoli zarastać lasem. Świątynia gibbońców jest metaforą, zmaganiem się człowieka z naturą. Świątynią i ostatnim schronieniem gibbońców jest w rzeczywistości sam las.

Mieszkańcy pawilonów

Wanderu

Makak lwi, czyli wanderu (Macaca silenus)

Pawilon Wanderu jest nowym domem dla makaków lwich. Swoją nazwę gatunkową zawdzięczają pęczkowi dłuższej sierści na końcu ogona oraz kryzie srebrnych włosów okalających głowę, które przypominają lwią kitkę i grzywę.
Ten najbardziej zagrożony gatunek makaka jest gatunkiem endemicznym. Zamieszkuje resztki lasów tropikalnych w górach Ghatach Zachodnich w południowo-zachodnich Indiach do 2500 m n.p.m. W wyniku wylesiania poszczególne populacje są od siebie izolowane, co może prowadzić do niepożądanego namnarzania osobników spokrewnionych, z tym połączonej degradacji genetycznej, szerzeniu się mutacji i chorób w populacji. Zagraża mu również kłusownictwo. Szacuje się, że na wolności żyje mniej niż 2500 dorosłych osobników, przez co makak lwi został wpisany jako gatunek zagrożony na Czerwoną Listę Gatunków Zagrożonych IUCN. Dawniej makaki te były dość powszechnie hodowane, dziś już nie często spotyka się je pod opieką człowieka.
Ghaty Zachodnie należą do najbardziej zagrożonych skarbców bioróżnorodności na świecie i zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

W pawilonie Wanderu oprócz makaków zwiedzający zobaczą tupaje północne (Tupaia belangeri), węża strzelca szorstkołuskiego (Gongylophis conicus) i gada eublefara tygrysiego (gekon tygrysi - Eublepharis macularius).

Vadtha ni

Gibboniec białolicy (Nomascus leucogenys)

Zamieszkuje lasy tropikalne północnego Wietnamu i Laosu. Żyje w grupach rodzinnych składających się z jednego samca, jednej samicy i ich młodych. W koronach drzew porusza się brachiacją za pomocą długich kończyn przednich. Jednym  susem przemierzy nawet odległość 6m. Samiec jest czarny z białymi plamami na policzkach. Samica jest beżowa z białymi i czarnymi częściami na głowie. Swoje terytorium zaznacza melodyjnym nawoływaniem wzmacnianym przez mały worek gardłowy. Samica rodzi jedno młode, które początkowo jest ubarwione jak matka. Po sześciu miesiącach zaczyna zmieniać kolor na czarny. U dorastających samic czerń zmienia się z powrotem na żółto-brązową. To gatunek wpisany na Czerwoną Listę jako krytycznie zagrożony. Powodem radykalnego zmniejszenia populacji tego jednego z najbardziej zagrożonych gibońów jest wylesianie, fragmentacja lasów, nielegalne połowy na mięso i handel młodymi. Kłusownicy często zabijają rodziców broniących swoje młode.

Wybieg zewnętrzny gibbońce dzielą z aksisami bengalskimi (Hyelaphus porcinus porcinus), które są naszym gościom dobrze znane z Safari lub z ekspozycji Indie z bliska.

W świątyni można podziwiać też zwinne wiewiórki smugowce chińskie (Tamops swinhoei) i malutkie przepiórki chińskie (Coturnix chinensis). Część akwateraryjną zamieszkuje jaszczurka krokodylowa (Shinisaurus crocodilurus vietnamensis) i drobne rybki kardynałki chińskie (Tanichthys albonubes).

Aksis bengalski (Hyelaphus porcinus porcinus)

Należy do najmniejszych jeleni. Żeruje nocą w trawach na terenach podmokłych wzdłuż rzek Azji południowej (Indus, Ganges, Brahmaputra, Mekong). Dobrze pływa i raczej unika lasów. Żyje samotnie lub w luźnych grupkach. Swą krępą budową ciała, krótkimi kończynami i spuszczoną głową podczas ucieczki nieco przypomina świnię. Tylko samce mają poroże i znakują swe rewiry substancjami zapachowymi. Samica po 8 miesiącach ciąży rodzi zwykle 1 młode. Jest gatunkiem zagrożonym z powodu regulacji rzek i zanikania podmokłych łąk.

Koszt budowy nowych pawilonów wyniósł w przeliczeniu prawie 20 mln złotych i został całkowicie pokryty z budżetu miasta Ostrawy, patrona Zoo Ostrava.

Powrót do aktualności