W stadzie wielbłądów dwugarbnych widać miesięczne młode. Matką małego samczyka jest doświadczona samica (*2007), która odchowała już sześcioro młodych. Stado składa się w sumie z 9 zwierząt - oprócz matki z młodym, jest samiec rozpłodowy, pięć samic i zeszłoroczne młode, również samiec.

Malec urodził się 11 marca jako siódme młode 18-letniej samicy. Młode z matką po chwilowej rozłące po porodzie znowu zostało przyłączone do stada.  Wielbłądy to wytrzymałe zwierzęta, które dzięki gęstej sierści mogą z łatwością przetrwać nawet bardzo silne mrozy.  Teraz jednak  powoli zaczynają tracić swoją zimową sierść. Zwisa z nich w płatach zanim opadnie. Wielbłądy nie są chore, po prostu linieją, co wiosną jest zupełnie naturalnym zjawiskiem.

Wielbłąd dwugarbny (Camelus ferus f. bactrianus) zamieszkuje niegościnne stepy i półpustynie Azji Środkowej na wysokościach powyżej 1500 m n.p.m., gdzie temperatury  latem zbliżają się do +50°C  a zimą spadają poniżej -40°C . Nie przeszkadzają mu również wahania temperatury w ciągu dnia. Grube jakościowe futro działa jak izolator - zapobiega przegrzaniu w ciągu dnia i przechłodzeniu w nocy. Zmniejsza to straty energii i wody (np. wielbłąd zaczyna się pocić,  dopiero gdy jego temperatura osiągnie 40,7 °C). Dzięki przystosowaniom fizjologicznym może przetrwać bez wody i pożywienia przez kilka tygodni (wtedy przekształca  zapasy tłuszczu w garbach na składniki odżywcze i wodę).

Kiedy wielbłąd dotrze do źródła wody, może na raz wypić nawet 100 litrów (pełna wanna wody). W okresie rui samiec mocno się ślini, zgrzyta zębami i używa ogona do rozpylania moczu na udach i plecach. Dziki wielbłąd dwugarbny jest na skraju wyginięcia (mniej niż 1000 osobników żyje na pustyni Gobi na granicy Chin i Mongolii). Zwierzęta trzymane w ogrodach zoologicznych to zazwyczaj formy udomowione.

Wielbłądy dzielą wybieg z owcami mongolskimi w pobliżu Pawilonu Zwierząt Afrykańskich w dolnej części zoo.

Powrót do aktualności